"Ω χιονισμένε Παρνασσέ, σπηλιές στό Λιδωρίκι, σεις είδατε

καλόν χορόν απ' άνδρες και γυναίκες ομορφονιές καί γέροντες

κι ανδρειωμένοι νέοι στένουν ζωνάρι ένα χορό εύμορφα

τραγουδούνε κι οι νιες οπού χορεύουνε φορούν ανδρίκια

ρούχα, καί μ' άρματα πλακώνουνε τά τρυφερά βυζιά τους.

Είναι τά Ελληνόπουλα πού από το Μεσολόγγι με τά σπαθιά

τους γλύτωσαν στης νύχτας το φεγγάρι καί τώρα στένουνε

χορό, ψηλά στό Λιδορίκι χορεύουν νά ημερώσουνε τη λύπη

της καρδιάς τους πώς πλιά δεν θέλει ματαϊδούν τους νιους

που εχαθήκαν.

Χορεύουν δια να δώσουνε θάρρος εις την πατρίδα, πώς όσο

κι αν εμείνανε λίγα τα παλληκάρια, τα στήθη τους δεν δείλιασαν

στους φόνους και στο αίμα και χαίρονται και τραγουδούν

σαν στες καλές ημέρες.

Γ. Τερτσέτης