Ο χορός μιας γυναίκας, όχι νέας

Μη μου τα πεις. Ασε με να μαντέψω-λέει. Μαντεύω.

Πηδώ απ' τόνα στ' άλλο μπαλκόνι, κινώντας

μόνο τα δάχτυλα του ενός μου χεριού. Ξεκρεμώ

την άσπρη κουρτίνα. Τη ρίχνω στον ώμο μου.

Θυμάμαι πως είμαι ξυπόλυτη. Αυτό μου δίνει

το αίσθημα του χορού. Χορεύω στον αέρα. Κοίτα.

Το αριστερό μου πόδι πιο ανάλαφρο. Το δεξί

πιο επιδέξιο, -ακολουθούμαι, κοίτα, και είμαι.

Κάθε σκοινί, στο τέλος του, άκρη άκρη, πάντα

έχει έναν δύσκολο κόμπο για να μην ξεφτάει.

Ετσι δεν είναι και το απρόβλεπτο; - πάντα στο τέλος.

Νάταν να δίδασκα σε κάποιον αυτό το χορό.

Γιάννης Ρίτσος