Του Γιαννάκη

Ορκον, ε μωρέ Γιαννάκη, όρκον έχω καμωμένο.

Στο χορό, μωρέ Γιαννάκη, στο χορό για να μη μπαίνω.

Και τον ο, μωρέ Γιαννάκη, και τον όρκο θα πατήσω,

και θα μπω, μωρέ Γιαννάκη, και θα μπω να τραγουδήσω.

Που 'χω στην, μωρέ Γιαννάκη, που 'χω στην καρδιά μεράκι.

Μια κοκκι, μωρέ Γιαννάκη, μια κοκκινοφορεμένη,

μου 'χει την, μωρέ Γιαννάκη, μου 'χει την καρδιά καμένη.

Δε μπορώ, μωρέ Γιαννάκη, δε μπορώ να τη γελάσω,

το χερά, μωρέ Γιαννάκη, το χεράκι της να πιάσω.

Και μαρμού, μωρέ Γιαννάκη, και μαρμούνεβε μια θεία μου,

μια καλή, μωρέ Γιαννάκη, μια καλή γειτόνισσά μου,

στο χορό, μωρέ Γιαννάκη, στο χορό που θα χορεύει,

σύρε πια, μωρέ Γιαννάκη, σύρε πιάσ’ την απ’ το χέρι.

Αν τη δεις, μωρέ Γιαννάκη, αν τη δεις να πάρει χώμα,

έχε την, μωρέ Γιαννάκη, έχε την ελπίδα ακόμα.

Αν τη δεις, μωρέ Γιαννάκη, αν τη δεις να πάρει πέτρα,

αν τη δεις να πάρει πέτρα, πάρ’ την κάπα και σκαπέτα.